Afscheid nemen bestaat!
Waar moet ik beginnen, bij het begin denk ik.
Op mijn twaalfde ben ik gevraagd om te assisteren in de kleutergroep van de gymvereniging VZOS. Dat ik mij vereerd voelde op dat moment komt denk ik doordat ik vooral niet bij de beste
turnstertjes hoorde. Er staan in de berging dozen vol met medailles en bekers, maar niet één heb ik binnen gesleept. Ik kon redelijk meekomen met de rest maar ik vond het
vooral een leuke sport.
Het ringen zwaaien bijvoorbeeld vond ik geweldig en heb ik daardoor nog lang volgehouden. Het dislokeren in de ringen… ik heb het meerdere malen (moeten) proberen, maar het was niks
voor mij. Zelfs mét magnesium stond nog het zweet in mijn handen.
Nu ik weet hoe google werkt en daar zie dat deze gymnastische manoeuvre de schouders kort uit- en weer in de kom laat schieten, dan snap ik nu waarom dit niet aan mij was besteed.
Turnen vind ik een erg mooie sport, een demonstratiesport. De onderdelen binnen het turnen dragen onder andere bij aan lenigheid, kracht en doorzettingsvermogen.
Het helpen bij de allerkleinsten vond ik geweldig, misschien zelfs wel het allerleukste. Het plezier hebben in sporten staat voor mij bovenaan. De kleintjes zijn vaak nog helemaal niet
bezig met het presteren. Het gaat bij hen om het plezier hebben in wat ze doen. Dat ik in dat plezier een onderdeel mocht zijn vind ik enorm waardevol en dit koester ik nu extra.
Ik ben er van overtuigd dat het hebben van plezier in wat je doet belangrijker is dan dat je uitblinkt. Als ik tijdens mijn lessen verbinding en plezier kon bereiken,
was voor mij de les geslaagd. En dat ervaar ik nog steeds zo!
Sporten moet een moment van ontspanning (door inspanning) zijn, een uurtje waardoor je voldaan naar huis gaat.
Samen met nog twee volwassen vrijwilligers hadden we vaak groepen van meer dan 30 kindjes. We werkten samen toe naar de “uitvoeringmiddagen/avonden”, zodat alle kinderen aan de
belangrijke mensen om hun heen konden laten zien wat ze hadden geleerd en wat ze konden. Voor de kinderen én voor de leidsters een spannend moment. Het kostte veel voorbereiding,
niet alleen tijdens de lessen maar ook in de avonden ging de voorbereiding door. Urenlang knippen en plakken en achter de naaimachine om een mooie middag/avond te creëren.
Op de dag zelf stonden er veel stoelen in de zaal, zelfs de vensterbanken waren gevuld met belangstellenden. Ook het college van B&W ontbrak nooit, het voelde altijd of ook zij
trots waren op wat wij als vereniging samen hadden neergezet. Iedere belangrijke gebeurtenis hebben we samen gevierd, zoals het 95, 100 en 120 jarig bestaan van de vereniging.
Dat vonden wij érg belangrijk, vier alle speciale momenten en sta er bewust bij stil met elkaar.
Vanuit het assisteren en daarna het zelfstandig leiding geven kwam vervolgens een bestuursfunctie en voorzitterschap. Daarbij opleidingen en cursussen volgen op zowel bestuurlijk
gebied en van Licentie-verlenging bij de KNGB (later KNGU). We bezochten samen bijeenkomsten van onze KNGU, workshops in Eindhoven of Oud-Gastel. Het was zeker leerzaam,
maar wat hebben we ook samen veel plezier gehad. Als ik terugkijk naar de afgelopen 50 jaar, is het plezier en het samen lachen het aller belangrijkste.
Een verhuizing van de locatie Tuinstraat was onvermijdelijk, het was daar namelijk behoorlijk gedateerd geworden. We zijn met elkaar naar het hypermoderne MFC op het Moerplein
neergestreken. Een volledig nieuw gebouw, met eigen berging waar wij allemaal nieuwe materialen konden aanschaffen.
Helaas ondervonden we door de moderne tijd ook dat het steeds lastiger werd om vrijwilligers te vinden. De tijden zijn veranderd wat ook een weerslag had op de vereniging.
Hoe gedreven en gepassioneerd de vrijwilligers ook zijn en zijn geweest. Ook bij verenigingen eist men tegenwoordig top kwaliteit. De vraag naar bevoegde leiding werd daardoor
steeds groter.
Inspecties, controles, registraties, certificaten, diploma’s en bevoegdheden op orde? Wat komt er veel bij kijken, en of het daardoor allemaal beter is, dat vraag ik mij soms af.
Daarnaast het concurreren met de grote commerciële instellingen. We hebben er niet bewust bij stil gestaan dat vrijwilligers het cement zijn in de samenleving die alles bij elkaar houdt.
De druk werd steeds groter waardoor er bij VZOS ook knopen doorgehakt moesten worden. Stoppen of moderniseren.. en dat betekende dat de vereniging gebaat zou zijn met
professionele krachten, maar vooral ook meerdere disciplines aanbieden zodat kinderen hun talenten kunnen ontdekken en de vereniging robuuster wordt.
We zijn als bestuur met elkaar om tafel gegaan, Yerseke zonder een (gym)vereniging was voor ons allemaal ondenkbaar en kwamen tot de conclusie dat we onze zeilen moesten
gaan bijzetten. Samen zijn we met behulp van een informateur van NOC/NSF een nieuwe weg ingeslagen.
De kleutermeisjes en jongens voor wie ik ooit de gym-juf was, zijn nu volwassen mensen. Wat 127 jaar VZOS was, is nu Jump & Move. Drie nieuwe enthousiaste vrouwen gaan samen met
nieuw gevormde commissies de schouders onder “Jump & Move” zetten. Er is al veel werk verzet, ook de nieuwe docenten zijn al een paar maanden aan het werk.
Wat ben ik trots op alles wat er al is gebeurd en ik heb er alle vertrouwen in dat het een succes gaat worden.
Voor mij betekent concreet dat 2021 het jaar is van afscheid nemen en na 20 jaar het voorzitter- stokje vol trots en vertrouwen ga overdragen aan Sarina, de nieuwe voorzitter van
“Jump & Move”.
Zij staat er niet alleen voor en zal, zeker weten, gesteund worden door haar medebestuurders, Mariska, Cora, Anneke en commissieleden Judith en Connie.
Steun binnen het bestuur is echter niet voldoende. Respect, waardering en hulp van de leden, de mensen om je heen en van Yerseke is ook onmisbaar. VZOS stond al enige tijd stil
en daardoor zijn wij dankbaar en blij met deze doorstart, of hoe ik het ook zie, de wederopbouw tot multisport Jump & Move.
De Algemene Ledenvergadering heeft inmiddels met de voorgenomen bestuurswisseling ingestemd.
De datum voor de officiële opening, de bestuurswisseling en het voorstellen van de nieuwe docenten is al een aantal keren verplaatst. Naast dat COVID de hele samenleving grote
zorgen bezorgt, ervaren wij hierdoor als bestuur vereniging voornamelijk ongemak. Drie keer hebben wij de datum moeten veranderen. Voor nu moest weer worden geannuleerd.
Naast COVID hebben we ook rekening willen houden met de Sint die op 13 november zijn voet op de wal van Yerseke heeft gezet.
Ik hoop dat ik mij nog lang mag blijven inzetten om mensen aan te moedigen te blijven of gaan bewegen want. Bewegen is belangrijk!
Ik heb enorm veel mooie warme herinneringen en deze zal ik koesteren.
Afscheid nemen bestaat! Maar herinneringen blijven.
Ik wens iedereen bij Jump & Move heel veel plezier. Rest mij dan alleen nog een dankjewel.
Dankjewel voor al het vertrouwen in mij.
-Marjolein-